นิทาน เรื่องลูกเป็ดขี้เหร่
ณ ป่าแห่งหนึ่งมีแม่เป็ดตัวหนึ่ง ฟักไข่อยู่เป็นเวลานาน
จนกระทั่งวันหนึ่ง ลูกเป็ดตัวน้อย ๆ ก็เริ่มเจาะเปลือกไข่ออกมาทีละตัว ๆ
จนเกือบหมด ในที่สุด ไข่ใบสุดท้ายก็แตกออก
ลูกเป็ดโผล่ออกมาจากไข่ ตัวโต คอยาว ขนสีเทา รูปร่างน่าเกลียด จึงทำให้แม่เป็ดรู้สึกสงสัยในตัวลูกเป็ดตัวนี้มาก
ต่อมาวันรุ่งขึ้น
แม่เป็ดพาลูกเป็ดน้อย ๆ ไปว่ายน้ำที่สระ เพื่อจะได้ทดสอบว่า ลูกเป็ดขี้เหร่ตัวใหญ่
จะว่ายน้ำได้หรือไม่ ลูกเป็ดวิ่งแข่งขันลงไปลอยคออยู่ในน้ำ และว่ายได้อย่างสวยงาม ลูกเป็ดขี้เหร่ไม่มีความสุขเลย
เพราะลูกเป็ดตัวอื่น ๆ รุมจิกตี
วันหนึ่งลูกเป็ดขี้เหร่จึงหนีไปอยู่หนองน้ำใหญ่แห่งหนึ่ง ซึ่งเกิดความน้อยใจที่พี่น้องไม่รักและรังเกียจตน
ทำให้ต้องอยู่คนเดียวเร่ร่อนเรื่อยไป
แต่แล้วอยู่มาวันหนึ่ง ก็ได้มีคุณยายได้เก็บลูกเป็ดขี้เหร่มาเลี้ยง
แล้วเอาไปไว้ในเล้าไก่ จึงทำให้พวกไก่ในเล้ารุมจิกและรังแกเพราะเห็นว่าลูกเป็ดนั้นขี้เหร่และแปลกปลาดเป็นอย่างมาก
ลูกเป็ดขี้เหร่จึงได้หนีออกจากเล้าไก่มาอยู่ที่ป่าละเมาะ
ริมสระน้ำเป็นเวลานาน แล้วลูกเป็ดก็โตขึ้นกว่าเดิมมาก จากการพัฒนาตัวเองและดูแลตัวเองมาตลอด
แล้วอยู่ดีๆลูกเป็ดก็มีปีกใหญ่ และแข็งแรง และสามารถบินได้ในที่สุด
วันหนึ่งลูกเป็ดบินเที่ยวเล่นรอบ
ๆ สระ เผอิญเหลือบไปเห็นนกสีขาว2 ตัวบินลงไปเล่นอยู่ในสระน้ำ ลูกเป็ดนึกในใจว่า
ถ้าเราบินลงไปเล่นในสระน้ำ ให้นกแสนสวย 2 ตัวนั้น จิกเราเสีย จะดีกว่าอยู่ต่อไป เพราะมีรูปร่างน่าเกลียดอย่างนี้
แต่แล้วลูกเป็ดขี้เหร่ก็ก้มลงดูเงาของตัวเองในน้ำ
แล้วก็ต้องแปลกใจ ที่เห็นเงาเป็นหงส์แสนสวย
จึงทำให้ลูกเป็ดดีใจเป็นอย่างมากและทำให้เขามีเพื่อนใหม่เป็นหงส์และสามารถใช้ชีวิตได้อย่างมีความสุข
นิทานเรื่องนี้ สอนให้รู้ว่า เราไม่สามารถเลือกเกิดได้ แต่เราสามารถเลือกที่จะเป็นได้จากการพัฒนาตัวเอง
จัดทำโดย
นางสาวจันทร์จิรา ศรีหานาม เลขที่ 5 รหัสนักศึกษา 553011510649
นางสาว ปวีณา บุตะลา เลขที่ 16 รหัสนักศึกษา 553011510755
นักศึกษาสาขาสังคมศึกษา ชั้นปีที่ 3 ห้อง
4
มหาวิทยาลัยนครพนม
